Dag 90 Najera - Granon

Najera – Granon, 7 augustus

Afstand 29 km (499,7)
Weer zonnig en warm, 33 ° C
Slapen Casa rural El Cerrovde Mirabel € 50,-
Eten vis, macedoine, toetjes na

We verlaten om half zeven de camping, de fietsers nog in diepe rust achterlatend. In het centrum aangekomen, komt de stroom van pelgrims net weer op gang, en wij laten ons meevoeren, heuvelopwaarts. Sommigen herkennen we, anderen zijn nieuw voor ons maar het gaat met zijn allen dezelfde kant op. De omgeving is bij lange na niet zo
motiverend als de afgelopen dagen: lange rechte paden liggen voor ons en voeren ons door een glooiend landschap, tussen de afgemaaide roggevelden door. We kunnen kilometers kijken, en net als we denken dat we de laatste pelgrim nu toch echt hebben ingehaald, zien we in de verte weer nieuwe opdoemen. Het is werkelijk een niet aflatende stroom. Elke kilometer staat er nu een paaltje, een soort richtingaanwijzer naar Santiago, met daarop aangegeven het aantal nog af te leggen kilometers. We drinken onze koffie op de stoep van een nieuwbouwwijk en lopen daarna verder richting Santo Domingo. In het centrum staat een mooie kerk ter bezichtiging, compleetmet hoge toren, maar nee, dat laten we graag aan de echte toeristen over. Volgens ons boekje is dit het einde van het traject van vandaag, maar het is pas elf uur, dus we knopen er nog een stukje bij aan.Weer gaat het over brede gravelpaden, waar ons af en toe een auto of trekker passeert. Als de bestuurder niet pelgrim-minded is, kan het zo maar zijn dat de stofwolken uit je oren komen als zo'n voertuig is gepasseerd en dat je jezelf na zo'n vijf minuten hervindt,al hoestend en roggelend, een met de omgeving. Nee, laten ze niet spreken van vieze, stoffige pelgrims: die worden niet geboren, maar hier gemaakt! Als we in Granon aankomen, gaan we op zoek naar een slaapplek. Dat schijnt echter niet zo eenvoudig: in een ruimte achter de kerk kunnen de pelgrims slapen. Waarschijnlijk is van vroeger her zo het gebruik en is dit nooit gemoderniseerd, Allemaal op matten op de grond in een muf en donker zaaltje met zo'n 35 personen. Er is ook nog zoiets als een eetzaaltje in dezelfde eenvoudige stijl. . Nou nee, bedankt, we zoeken even ver-
der als het mag. En zodoende belanden we in Casa rural El Cerro de Mirabel, in een tweepersoons kamer, met eigen douche en toilet, en we mogen zelf koken in het keuken-tje. Wat een luxe. We gaan naar de supermarkt voor ons avondeten en we lopen even terug naar het begin van het dorpje. Hier zit nog een tiental wandelaars uit te blazen van de tocht. Het is de vraag of al deze mensen vannacht in dit dorpje een bed kunnen bemachtigen. Nadat we hebben gegeten horen we gezang voor de deur van de bakker. Pelgrims brengen een serenade aan de " bakkersvrouw". Daarna gaat de stoet, die wel uit een man of vijftig bestaat, naar het grasveldje achter de kerk waar op lange tafels het eten door dezedame wordt opgediend. Het is een geweldig gezellige boel. Voorwaarde is wel dat je een matras hebt gereserveerd op de grond achter de kerk... Dat is voor ons een stap te ver, maar gezellig is het wel. We zitten nog wel tot een uur of tien op, voordat we ons bed opzoeken.